Benedyktynki na ziemiach polskich pojawiły się prawdopodobnie już w początkach XI wieku. Wiemy z „Żywota Pięciu Braci Męczenników” św. Brunona z Kwerfurtu, że na pogrzeb eremitów zjechało się liczne duchowieństwo oraz zakonnice. Nie wiemy, skąd one mogły pochodzić, jednak odległości wskazywałyby raczej, że jakiś klasztor mniszek mógł się znajdować gdzieś na zachodzie Polski. Jednak pierwsze pewne wiadomości pochodzą dopiero z połowy wieku XII. Stąd opieka, którą Stolica Święta zleciła nad mniszkami, to bardzo odpowiedzialne zadanie.

Decyzję w tej sprawie podjęła Kongregacja ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Instytutów Życia Apostolskiego w Rzymie, a przekazała ją Nuncjatura Apostolska w Polsce specjalnym pismem. Delegatem papieskim przy tej Kongregacji mniszek był przed bp. Regmuntem benedyktyn o. Piotr Włodyga.

– Kongregacja ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Instytutów Życia Apostolskiego zwróciła się do mnie z pytaniem, czy mógłbym objąć troską wspólnoty mniszek benedyktynek. Siostry żyją w swoich klasztorach do końca życia. Wymaga to troski o ich życie i służbę Kościołowi powszechnemu. Asystent kościelny towarzyszy im, umacnia ich nadzieję i jednocześnie przynosi intencje, które siostry powinny omadlać. Kiedy przyszło więc pytanie, czy mógłbym się podjąć tego zadania, to wyraziłem gotowość służby życiu zakonnemu w Polsce. Wszystkie klasztory, które mogłem poznać, budzą wielki szacunek. Musimy pamiętać, że pierwszą regułę dał Kościołowi na zachodzie św. Benedykt. Siostry benedyktynki są jego duchowymi córkami i starają się realizować w życiu codziennym charyzmat założyciela – wyjaśnił bp Stefan Regmunt.

Dziś w Polsce Kongregacja mniszek benedyktynek obejmuje 8 klasztorów. Większe klasztory są opactwami, na czele których stoi ksienia. Mniejsze są przeoratami, zarządzanymi przez przeoryszę.