Reklama

Aspekty

Święcenia diakonatu

Od lewej alumni: Dawid Klepusewicz, Wojciech Lisiewicz i Paweł
Mikołajczak na kilka dni przed przyjęciem święceń diakonatu

Kl. Tomasz Dragańczuk

Od lewej alumni: Dawid Klepusewicz, Wojciech Lisiewicz i Paweł Mikołajczak na kilka dni przed przyjęciem święceń diakonatu

11 maja to dla naszej diecezji ważna data – przyjęcie święceń diakonatu przez trzech alumnów Wyższego Seminarium Duchownego

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Przygotowywali się do tego wydarzenia przez pięć lat. Jak dzisiaj patrzą na seminarium? W czym im pomogła formacja? Jakie refleksje im towarzyszą przed przyjęciem święceń pierwszego stopnia?

Wyjątkowość w Bożych oczach

– Ogólnie mogę powiedzieć, że seminarium nauczyło mnie życia – w takim sensie, że ze swojej natury jest to miejsce, w którym człowiek poznaje prawdę o sobie, może skonfrontować się nie tylko z tym, jak sam siebie widzi, ale też z tym, jak inni go postrzegają – mówi Dawid Klepusewicz. – Wszelkie zalety i wady w tym środowisku po prostu wychodzą na światło dzienne. Co też daje nadzieję, bo pokazuje, co należy w sobie pielęgnować i rozwijać, a nad czym trzeba pracować.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Nauczyłem się też otwartości na innych, życzliwości do nich, większej śmiałości w kontaktach. Ale też większej asertywności. I dziś też już wiem, że jestem wyjątkowy w oczach Boga i że właśnie dzięki temu, jaki jestem, mogę głosić innym Boga. Takiego On mnie stworzył i takim mną chce się posługiwać.

Codzienne życie we wspólnocie seminaryjnej, ale też przebywanie z ludźmi np. w czasie praktyk nauczyło mnie relacji i z duchownymi, i ze świeckimi różnych stanów, z różnych ruchów, tymi blisko Kościoła i tymi od Kościoła oddalonymi.

Maksymalnie dopasowany plan

– Seminarium na pewno pomogło mi odkryć moje mocne i słabe strony, co bardzo pomaga w pracy duszpasterskiej, bo mam świadomość, w jakich przestrzeniach mogę się realizować, w czym pomogą mi umiejętności dane od Pana Boga – uważa Paweł Mikołajczak. – Kiedy byłem na czwartym roku, ojciec duchowny zaskoczył mnie, mówiąc, że jak wrócę z praktyk, to już powinienem podjąć decyzję – czy idę do kapłaństwa, czy daję sobie spokój, bo to kompletnie nie moja droga. Wtedy było to niespodziewane, bo zawsze myślałem, że na podjęcie decyzji mam czas do diakonatu. Ale dzisiaj wiem, że to bardzo pomogło mi rozpocząć piąty rok. Pierwsze cztery lata seminarium pokazały mi, czy wiem, w co wchodzę. Czy chcę takiego życia: jako wikariusz na pierwszej i kolejnych parafiach, może jako proboszcz, może jako ksiądz emeryt. Dziś wiem, że chcę to wybrać i zaufać Chrystusowi, że to też jest Jego droga dla mnie. Bo skoro taki jest Boży plan, to znaczy, że jest maksymalnie do mnie dopasowany. Oczywiście mogę wybrać inaczej i Pan Bóg też mi będzie błogosławił, ale zawsze miałbym poczucie, że to już nie jest moje i że uciekłem przed tym, czego – dobrze wiem – On chciał ode mnie.

Reklama

Zbliżenie do Boga

– Nigdy nie byłem ministrantem. Seminarium było więc dla mnie miejscem, gdzie pierwszy raz mogłem stanąć po drugiej stronie ołtarza i nauczyć się poprawnego służenia do Mszy św. – podkreśla Wojciech Lisiewicz. – Od samego początku dbano tu jednak, żeby nasza obecność w kościele nie była wyuczoną musztrą, ale sposobem modlitwy. Odkrywanie tajników liturgii pomogło mi zbliżyć się do Boga i lepiej Go poznać. Ostatnie kilka lat to też czas spotkań z ludźmi i to w nowych dla mnie okolicznościach. Mam tu na myśli m.in. oazy wakacyjne albo czas spędzony z osobami starszymi lub niepełnosprawnymi. Cieszę się, że miałem szansę poznać sposoby działania różnych grup religijnych i zobaczyć, jak oni wcielają w życie Ewangelię. W końcu wypełniony po brzegi plan dnia wyrobił we mnie umiejętność wykorzystywania i cieszenia się z każdej, nawet krótkiej, chwili. Mam nadzieję, że rozsądny podział między pracę, modlitwę i wypoczynek pomoże mi w przyszłości dobrze działać duszpastersko, ale i nie zaniedbać kontaktu z Bogiem ani własnego zdrowia.

Diakon znaczy sługa

Nowo wyświęceni diakoni będą w Kościele sługami słowa, sakramentów i miłości bliźniego. Będą głosić i wyjaśniać słowo Boże w homiliach, będą mogli udzielać sakramentu chrztu i błogosławić związki małżeńskie. W trakcie Mszy św. będą posługiwać biskupowi i prezbiterom, a także rozdzielać Ciało i Krew Pańską. Są również posłani do chorych i ubogich. Są zobowiązani do życia w bezżeństwie. Codziennie odmawiają Liturgię Godzin.

Podziel się:

Oceń:

2019-05-08 08:13

[ TEMATY ]

Wybrane dla Ciebie

Diecezja rzeszowska ma sześciu nowych diakonów

Nowi diakoni

Daniel Pruchnicki

Nowi diakoni

Więcej ...

Byli solą w niemieckim oku

2024-06-26 07:04
Samuel Pereira

Materiały własne autora

Samuel Pereira

Nowa dyrekcja Muzeum II Wojny Światowej w Gdańsku w nocy z poniedziałku na wtorek wyrzuciła z ekspozycji materiały dotyczące rotmistrza Witolda Pileckiego, rodziny Ulmów oraz ojca Maksymiliana Kolbe. Co ich łączy? Niemcy, a konkretnie niemieckie zbrodnie na Polakach.

Więcej ...

Litania do Ducha Świętego

2024-06-26 10:57

red.

Więcej ...

Reklama

Najpopularniejsze

Kielce: siostry boromeuszki odchodzą z seminarium, a tym...

Niedziela Kielecka

Kielce: siostry boromeuszki odchodzą z seminarium, a tym...

W. Brytania: Polski ksiądz Piotr G. oskarżony o 10...

Kościół

W. Brytania: Polski ksiądz Piotr G. oskarżony o 10...

Zmiany kapłanów 2024 r.

Kościół

Zmiany kapłanów 2024 r.

Jak wygląda moja modlitwa?

Wiara

Jak wygląda moja modlitwa?

Wakacyjny savoir vivre w Kościele

Niedziela Łódzka

Wakacyjny savoir vivre w Kościele

Zmiany personalne w diecezji bielsko-żywieckiej 2024

Niedziela na Podbeskidziu

Zmiany personalne w diecezji bielsko-żywieckiej 2024

Diecezja kielecka: zmiany kapłanów 2024

Kościół

Diecezja kielecka: zmiany kapłanów 2024

Zmiany personalne w diecezji rzeszowskiej

Kościół

Zmiany personalne w diecezji rzeszowskiej

Nauczycielu, nic Cię to nie obchodzi, że giniemy?

Kościół

Nauczycielu, nic Cię to nie obchodzi, że giniemy?